περί φορολογίας /2
…συνέχεια από προηγούμενο ///
Όπως θα διαπιστώσετε, δεν αποκόπτουμε τη φορολογία από τις ενδεδειγμένες ενέργειες. Και μάλιστα, είναι απολύτως εύλογο σε μια οικονομία με τις παθογένειες της δικής μας, να επιβληθούν –προσωρινά και με συγκεκριμένη στόχευση- ακόμα και αρκετά υψηλοί φόροι.
Αυτά τα χρόνια όμως, της μεγάλης ύφεσης, όλα στρέφονται σχεδόν αποκλειστικά γύρω από τη φορολογία. Και ενώ η υπερφορολόγηση στηλιτεύεται απ’ όλους -μηδενός εξαιρουμένου- όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, αποτελεί το κυρίαρχο δόγμα της πολιτικής τους διαχείρισης όταν αναλαμβάνουν την εξουσία.
Κάνοντας κάτι τέτοιους συλλογισμούς, ένα από αυτά τα απογεύματα προέκυψε ο τίτλος του συγκεκριμένου εγχειριδίου. Καθώς ξεσκόνιζα τις σημειώσεις μου με τη βιβλιογραφία, συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά, πόσο μονοδιάστατη ήταν η στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης.
Δεν πρόκειται για μια ατεκμηρίωτη και ανούσια στόχευση των προγραμμάτων υπερφορολόγησης. Εκ του αποτελέσματος όμως, το κράμα πολιτικοοικονομικών επιλογών στη διαχείριση της κρίσης αποδεικνύεται εντελώς λανθασμένο. Οι εκάστοτε κυβερνώντες επέλεξαν συνειδητά τη διαρκή επιβολή φόρων. Και -κατά διαστήματα και μόνο- ασχολήθηκαν επιδερμικά με τις άλλες δύο παραμέτρους που προαναφέραμε.
Άραγε, πόσοι μικροσυνταξιούχοι ή ευπαθείς κοινωνικά ομάδες, θα ζούσαν μια αξιοπρεπή και πιο ανθρώπινη ζωή αν, αντί να δέχονται διαρκή πλήγματα τα εισοδήματά τους, τα διάφορα οικονομικά επιτελεία εστίαζαν μονίμως στο πως θα εντοπίσουν και περικόψουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις τόσες, περιττές δημόσιες δαπάνες;
συνεχίζεται ///