Ενδεικτική λίστα μη εκπιπτόμενων δαπανών
Είχαμε δει προ ημερών, τους βασικούς κανόνες που προβλέπει η Νομοθεσία για την έκπτωση δαπανών μιας επιχείρησης, που καθορίζει βέβαια και τον προσδιορισμό των τελικών αποτελεσμάτων. Σήμερα θα επιχειρήσουμε μια συντομογραφική αναφορά στις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις δαπανών που δεν εκπίπτουν. Χωρίς να υπεισέλθουμε σε περεταίρω αναλύσεις περιπτώσεων, καθώς εκ των πραγμάτων κρίνεται ανέφικτο μέσα σε λίγες αράδες να καταγραφεί ένα τόσο σημαντικό θέμα.
Μεταξύ άλλων λοιπόν, ως πιο ενδεικτικές[1] περιπτώσεις μη εκπιπτόμενων δαπανών καταγράφουμε τις εξής:
- Δαπάνες για αγορά αγαθών ή λήψη υπηρεσιών με αξία άνω των πεντακοσίων ευρώ (500 €), όταν η τμηματική ή ολική εξόφληση δεν πραγματοποιείται με τη χρήση τραπεζικού μέσου πληρωμής,
- Ο φόρος εισοδήματος
- Το τέλος επιτηδεύματος
- Οι διάφορες, επιβληθείσες έκτακτες εισφορές
- Ο ΦΠΑ που αναλογεί σε μη εκπιπτόμενες δαπάνες, και εφόσον δεν είναι εκπεστέος ως ΦΠΑ από τα βιβλία της επιχείρησης
- Οι μη καταβληθείσες ασφαλιστικές εισφορές
- Το τεκμαρτό μίσθωμα[2] σε περίπτωση ιδιόχρησης και κατά το μέτρο που υπερβαίνει το τρία τοις εκατό (3%) επί της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου,
- Διάφορες προσωπικές καταναλωτικές δαπάνες
Αντίθετα, εκπίπτει πλέον κανονικά από τα βιβλία της επιχείρησης ο ΕΝΦΙΑ, κάτι που δεν συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν.
[1] Καθώς το θέμα των μη εκπιπτόμενων δαπανών, πρέπει να αντιμετωπίζεται με πολύ μεγάλη σοβαρότητα, επαναλαμβάνουμε ότι η σχετική λίστα δαπανών είναι ενδεικτική. Στο άρθρο 23 του Ν.4172/13, γίνεται μια γενική καταγραφή, αλλά και πάλι θα χρειαστεί κάποιος να ανατρέξει και σε συμπληρωματική βιβλιογραφία για να αποκτήσει μια πιο αποκρυσταλλωμένη άποψη.
[2] Όπως προκύπτει από την §2 του άρθρου 39 του Κ.Φ.Ε.