Τα ευήλια ακίνητα της Πορτογαλίας και το window tax στην Μεγ.Βρετανία του 17ου αι.
…Μόλις πριν μερικές εβδομάδες, διαβάσαμε την απόφαση της πορτογαλικής κυβέρνησης, με την οποία τα ευήλια ακίνητα θα έχουν επιβάρυνση 20% στον αντίστοιχο με τον ΕΝΦΙΑ φόρο που εφαρμόζεται στη χώρα της ιβηρικής. Και αξίζει να θυμηθούμε τι γινόταν πριν από τριακόσια είκοσι χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία.
Window Tax: Μέσα στα περίεργα της φορολογικής ιστορίας μπορεί κάποιος να ανακαλύψει το “Window Tax”, έναν φόρο που εφαρμόστηκε στα τέλη του 17ου αι. στη Μεγάλη Βρετανία. Σύμφωνα με το σχετικό νομοθέτημα[1], ο φόρος που βάρυνε τον πολίτη είχε ως βασικό κριτήριο τον αριθμό παραθύρων της κατοικίας του. Το σκεπτικό του νομοθέτη, παραπέμπει κάπως στα δικά μας τεκμήρια. Όσο περισσότερα παράθυρα είχε ένα σπίτι, συμπεραίνεται (τεκμαίρεται) πως, θεωρητικά τόσο πιο εύπορος θα έπρεπε να είναι ο ιδιοκτήτης του.
Η απάντηση των φορολογούμενων με χαμηλή φοροδοτική ισχύ
Όσο για τον τρόπο που επέλεξαν να αντιδράσουν πολλά νοικοκυριά της εποχής, που στερούνταν φοροδοτικής ισχύος; Έκλειναν με σταθερές αρχιτεκτονικά κατασκευές, μόνιμα και ερμητικά τα παράθυρά τους. Ουσιαστικά έκαναν άκομψες παρεμβάσεις στις όψεις των κτηρίων τους, και στερούνταν επιπλέον φυσικού φωτισμού, με ένα συγκεκριμένο στόχο. Την απομείωση των φόρων. Ακόμα υπάρχουν τέτοια, μουντά σπίτια στη Γηραιά Αλβιώνα που παραπέμπουν σε αυτό το νομοθέτημα.
Στην εποχή μας δεν έχουμε window tax. Έχουμε όμως σε κάθε περίπτωση τέτοια φαινόμενα δράσης και αντίδρασης σε σημαντικά νομοθετήματα. Ανέκαθεν η φορολογική νομοθεσία παρείχε τη δυνατότητα κάποιων ελιγμών, πάντοτε βέβαια μέσα στα πλαίσια της απόλυτης νομιμότητας. Για παράδειγμα στις μέρες μας, αν μια επιχείρηση είναι ζημιογόνα και ο ιδιοκτήτης δεν βλέπει περιθώρια ανάπτυξης, μπορεί να κάνει διακοπή εργασιών. Από τη στιγμή που η συγκεκριμένη δραστηριότητα δεν είναι κερδοφόρα, τουλάχιστον θα ανακόψει την επέκταση των ζημιών, θα σταματήσει την επιβάρυνση των ανελαστικών δαπανών, τα διάφορα επιπλέον κόστη, και μια σειρά δαπανών που προέκυψαν τα χρόνια της κρίσης, όπως χαρακτηριστικά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε το τέλος επιτηδεύματος. Αν κάποιος είναι επιβαρυμένος με υψηλά τεκμήρια και παράλληλα επιθυμεί να διατηρήσει τα περιουσιακά του στοιχεία, μπορεί να επικαλεστεί ανάλωση κεφαλαίου, εφόσον προκύπτει απόθεμα από τις προηγούμενες χρήσεις. Αν έχει αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, και επιδιώκει μείωση του τεκμαρτού εισοδήματος, μπορεί απλά να καταθέσει τις πινακίδες.
Ο φορολογούμενος λοιπόν, καλείται σήμερα να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τέσσερις πηγές άλγους της καθημερινότητάς του:
- Τη διαρκώς αυξανόμενη φορολογία
- Την συνεχιζόμενη απίσχνανση των εισοδημάτων του
- Τη μείωση της ταμειακής ρευστότητας και
- Τις τρέχουσες δυσμενείς μακροοικονομικές συνθήκες και συγκυρίες.
[1] Ψηφίστηκε το 1696 από τον τότε βασιλιά William ΙΙΙ. Αυτός ο παράδοξος φόρος εφαρμόστηκε για κάτι περισσότερο από ενάμισι αιώνα, αρχικά σε Αγγλία και Ουαλία, ενώ ακολούθησε η Σκωτία, καλύπτοντας έτσι σχεδόν το σύνολο της Γηραιάς Αλβιώνας. Αντίστοιχο νομοθέτημα ίσχυε και στη Γαλλία.